Op 15-jarige leeftijd heb ik een ski-ongeluk gehad waarbij de diagnose van mijn letsel uitbleef met als gevolg paar maanden gips. Mijn leven bestond voor het ongeval praktisch alleen maar uit sporten. Ik was o.a. bezig met selectieteam van Jong-Oranje, het zag er allemaal rooskleurig uit. Mijn hockeycoach adviseerde mij om voor mijn revalidatie naar Sport- en Revalidatiecentrum Kennemerland te gaan omdat ze daar gespecialiseerd zijn in sport- en enkelrevalidatie.
Na een paar maanden werd mij verteld dat ik mijn enkelbanden had afgescheurd i.p.v. niks of een klein scheurtje. Een foute diagnose dus. En daar bleef het niet bij. Peter van Ravenstein, mijn behandelend fysiotherapeut, dacht al snel dat er meer aan de hand was en opperde spierdystrofie. De artsen vonden mij daar echter te jong voor en waren het niet met Peter zijn diagnose eens. Later bleek echter dat Peter gelijk had. Acht maanden na mijn ski ongeluk kwam de diagnose CRPS in mijn gehele linker been; Chronisch Regionaal Pijnsyndroom. Van topsportster naar invalide, zoals ik het altijd omschrijf. Dit betekent dat ik inmiddels al 11 jaar aan het revalideren ben bij SRK – met tussendoor 1,5 jaar opname in revalidatiecentrum -. Ik moet continu trainen om stabiel te blijven anders krijg ik functieverlies.
Wegens een operatie in oktober 2015 en februari 2016, ben ik zo ver terug gevallen en noodgedwongen weer opnieuw te leren lopen. Met de nieuwe high-tec interactieve loopband leer ik op een efficiënte manier weer te leren lopen. Als ik terug kijk op al mijn revalidatiejaren, had dit er al veel eerder moeten zijn.
Het is niet prettig om te moeten revalideren, maar als het dan toch moet dan is het niet erg dat dit bij SRK is. Het voelt als mijn 2e thuis. Iedere therapeut kent mij en ze staan allen voor me klaar om te helpen waar nodig. Ze helpen om mij zo goed en comfortabel mogelijk te kunnen blijven bewegen. Peter is nog steeds mijn fysiotherapeut, maar niet meer mijn enige. Inmiddels is Femke ook al een aantal jaar mijn vaste behandelaar. Ik bof met 2 vaste therapeuten, kunnen er niet veel zeggen – al had ik het liever niet te hoeven zeggen-.
